Terug

Burnout. “Who cares...." Of “who dares” ?

Het is maar net hoe je het bekijkt. En zo is dat met alles in het leven.

“Wij zien de wereld niet zoals die is, maar zoals wij zijn, of zoals wij geconditioneerd zijn ernaar te kijken”. Aldus Stephen Covey, auteur van oa het boek ‘de zeven eigenschappen van effectief leiderschap’. Onze gedachten en overtuigingen bepalen onze blik. Afhankelijk van de bril die we opzetten zien we ons zelf, ons vak, de wereld met een roze of zwarte bril.

De gebeurtenissen in Parijs van afgelopen weekend zijn hier een mooi voorbeeld van. Hoe ervaar jij deze gebeurtenissen, met welke blik kijk jij hiernaar?

Deze week is het “de week van de werkstress”. Stress is beroepsziekte nummer 1. Werk aan de winkel dus om dat te voorkomen. En dat is precies waar mijn missie over gaat: juristen ondersteunen in het weer of met meer plezier hun vak uit te oefenen. Want daardoor wordt stress voorkomen of in ieder geval verminderd en daardoor wordt uitval met een burn-out of overspannen zijn voorkomen.

Daarom wil ik in deze blog graag stilstaan bij burn-out en mijn visie daar op.

In het kader van het jonge balie congres van de Orde van Advocaten, dat in het teken stond van de T-shaped lawyer, verscheen een paar weken geleden mijn blog “waarom advocaten empathische vaardigheden moeten ontwikkelen”.  Nadat ik mijn blog op twitter had gedeeld kreeg ik een telefoontje van een groot advocatenkantoor. Kennelijk had mijn blog hen getriggerd en ze hadden mijn site bekeken. Een geweldig leuk telefoongesprek had ik.
De feedback die ik kreeg op mijn site was dat het aansprak en dat het vooral aanzette tot zelfreflectie. Maar ook werd de vraag gesteld of ik mijn verhaal over mijn burnout wel moest delen. Want, zo werd letterlijk gezegd, “who cares…..”?

Dat is de spijker op z’n kop als je het mij vraagt. Het geeft dus weer met welke blik er naar burn-out wordt gekeken.

In de advocatuur en het notariaat is men er in mijn ervaring heel goed in om dingen niet te benoemen. Om dingen “met de mantel der liefde te bedekken”. Of gewoon weg te stoppen. Als iemand binnen een kantoor een burn-out heeft wordt dat zelden als zodanig benoemd. Een collega is ‘ziek’. Wat er werkelijk speelt wordt vaak niet gedeeld. Collega’s moeten er naar gissen. Bovendien leidt het zelden tot zelfreflectie binnen het kantoor. Het ligt echt aan de betreffende medewerker. Zelfs al overkomt het meerdere juristen binnen een sectie….

In de praktijk blijkt dat de werkgevers van deze juristen vaak totaal geen idee hebben wat er in hun mensen omgaat. De vragen die ze zichzelf dagelijks stellen zijn: maak ik/mijn sectie wel genoeg omzet, maken we genoeg declarabele uren, zijn de kosten niet te hoog, doet iedereen wel genoeg aan acquisitie enz enz. Maar een gesprek van mens tot mens: goh hoe gaat het met je, zoals ze dat in de matenlunch of op de golfbaan wel voeren, is met personeel kennelijk vaak heel lastig. Terwijl oprechte interesse in het personeel dé beste kostenbesparing is….

Daarom werd ik zo getriggerd door de opmerking “who cares”. Feit is dat in de praktijk veel, vooral jonge, juridische professionals met heel veel dingen worstelen waar hun werkgever geen weet van heeft. Die mensen komen bij mij terecht, met hen zit ik aan tafel. De balans werk-privé is meer dan eens compleet verstoord. En deze mensen zijn vaak volledig zichzelf kwijt. Hebben weinig tot geen zelfvertrouwen meer over. Hebben geen idee waar ze goed in zijn behalve hun kop in het zand steken, omdat ze niet weten hoe ze tegen hun baas moeten vertellen dat ze doodongelukkig zijn.

Dat is dus waarom ik deze (jonge) mensen help om weer met plezier hun vak uit te oefenen. Om te voorkomen dat ze zichzelf nog meer kwijt raken en een burn out krijgen. Of de mensen die al op dat punt van een burn out beland zijn, te begeleiden naar herstel. Door ze bewust te maken van hun gedrag, de dingen die ze zelf kunnen veranderen. Maar vooral door ze inzicht te geven in zichzelf, in hun kwaliteiten en talenten. En ze aan te moedigen hun talenten te ontwikkelen, zodat ze de beste versie van zichzelf worden in hun vak. Daarin uitblinkend met hun eigen unieke talent, niet alleen hun kennis. En ze te leren dat communicatie begint bij hen zelf. Dat ze hun baas niet kunnen veranderen maar wel hun eigen gedrag en hun eigen blik. Een van de zeven eigenschappen van effectief leiderschap van Covey, zoals eerder genoemd.

Zo’n coachtraject is intens en vergt moed. Deze (young) professionals hebben genoeg lef, alleen is dat vaak nog niet zichtbaar geweest toen ze ondergesneeuwd werden door hun baas die in de hiërarchische verhouding mijlenver boven ze staat. Zo beschrijven zij dat in ieder geval.
Durven veranderen, uitgaan van je kracht, zij doen het !

Dus mijn oproep aan alle advocaten, notarissen en andere werkgevers van deze (jonge) talentvolle juristen: kom ook eens voor zo’n coachtraject en doe aan zelfreflectie. En stel je visie bij: “who dares” in plaats van “who cares”.

En in het kader van practice what you preach: ik durf mijn persoonlijke verhaal over mijn burn-out te vertellen. Waarom? Om het zichtbaar en vooral bespreekbaar te maken.
Omdat het iedere dag opnieuw gebeurt dat er een jurist met een burn-out uitvalt.
Het is tijd dat daar verandering in komt!
En omdat ik de mensen die iedere dag de benen onder hun kont vandaan lopen een warm hart toedraag. I care so I dare. Ik heb door schade en schande geleerd dat mijn kop in het zand steken niet werkt, mijn nek uitsteken wel.

Dus ik nodig je graag uit: wie durft?