Terug

Toegetreden tot de maatschap, en nu....?

Jarenlang heb je als advocaat keihard gewerkt om toe te kunnen treden tot de maatschap.
Nu is het eindelijk zover.
Jij mag deelnemen aan het wekelijks maatschapsoverleg.

De portefeuilles worden opnieuw verdeeld.
Met het vertrek van een van de ervaren advocaten die met pensioen is gegaan is de portefeuille “personeel” vrijgekomen.
Jij wordt als vrijwillger aangewezen want:
– jij bent empathisch;
– jij bent nog jong dus jij snapt de nieuwe generatie advocaten die nog veel moeten leren;
– dit is de simpelste portefeuille om mee te beginnen als ‘starter’ binnen de maatschap.

In eerste instantie voel je je gevleid.
Want jij bent inderdaad empathisch en jong. Vooral van geest.
Maar dat laatste argument blijkt in de praktijk toch anders te zijn.

Want naast de omzet die je zelf moet maken, ben je verantwoordelijk voor de uren en omzet van de mensen die in jouw sectie vallen.
Valt het niet mee om alle vragen van voormalig collega’s, nu jouw medewerkers, op menselijk vlak te combineren met jouw inhoudelijk juridisch werk.
Lukt het jou zelden om op tijd thuis te zijn terwijl je toch minimaal wel 1 avond per week je kleine kinderen wilt zien voordat ze naar bed gaan.

Herkenbaar?
Het overkwam een van mijn coachees.
Een ambitieuze, hardwerkende advocaat.

Een softie? Alles behalve dat.
Een zwakkeling omdat hij last heeft van werkdruk en stress? Juist harde werkers met een hoge lat die perfectionistisch zijn ingesteld hebben hier last van.
Een advocaat die faalt omdat hij niet alle ballen hoog kan houden? Niemand heeft hem ooit verteld hoe ’toetreden tot de maatschap’ voelt en wat dat, behalve de (financiële) feiten, aan vaardigheden vereist.

Waarom deze advocaat mij in de arm nam?
Als advocaat word je opgeleid in je vak.
Je leert niet hoe je leiding moet geven aan mensen die eerst je collega’s waren.
Je leert niet hoe je om moet gaan met personeelsvraagstukken als: mensen die werkdruk ervaren, mensen die niet goed in hun vel zitten, mensen die het vak niet meer leuk vinden, onderlinge (onderhuidse) ruzies die er spelen binnen of tussen de secties. Om nog maar niet te spreken over hoe je om moet gaan met de dingen die gezegd (en niet gezegd!) worden binnen de maatschap.
Je leert niet hoe jij voor jezelf een balans werk-privé kunt creëren waar jij wel bij vaart.

Hoe kun je het dan fout doen, zien als falen, als je nooit geleerd hebt hoe je dit kunt doen?
Niet dus.
Dat was stap 1 in het coachtraject.

En de vervolgstappen die hij nam?
Inzicht in het menselijk gedrag van de mede-maten en medewerkers.
Inzicht in de communicatie met zijn medewerkers: hoe geef je feedback op een constructieve manier en hoe ga je om met alle personeelsvraagstukken.
Inzicht in zijn eigen capaciteiten. Niet de kennis die hij heeft als jurist. Maar zijn potentieel als mens.
Wat maakt hem uniek?
Op die manier kan hij op een authentieke manier leiding geven.

En weet je wat nu zo mooi is? Ik geef je graag de stand van zaken medio 2018:
– deze advocaat is de meeste geliefde maat op kantoor;
– het personeelsmanagement is onder ‘controle’, en het aantal ziekmeldingen is gehalveerd;
– medewerkers zijn gemotiveerd en praten met in plaats van over elkaar.

Was dit traject moeilijk? Nee, maar wel anders dan deze advocaat tot nu toe ooit gedaan had in zijn carrière.
Was dat kostbaar? De investering in tijd heeft hem intussen veel tijd opgeleverd èn er voor gezorgd dat het aantal slapeloze nachten tot een nulpunt is gedaald. En als je fitter bent kun je efficiënter met je tijd omgaan…
Was dat de investering waard? Vraag het de advocaat in kwestie zou ik zeggen ;-).